W artykule zestawiono skutki demograficzne pandemii z działaniami i politykami zdrowotnymi realizowanymi w czasie rzeczywistym, które uległy przemodelowaniu w wyniku wybuchu epidemii. Omawiając działania instytucji międzynarodowych, zarysowuje się jednak szersze tło europejskie. Oprócz wymiaru poznawczego artykułu Autorom zależało na zwróceniu uwagi na problemy metodologiczne. Wydaje się, że jeszcze jednym skutkiem pandemii jest ukazanie niespójności metodologicznych na poziomie krajowym i europejskim, jeśli chodzi o zagadnienia statystyki medycznej i szerzej jakości życia. Przeprowadzona analiza materiałów statystycznych jednoznacznie wykazała, że ​​w przeważającej liczbie jednostek administracyjnych (województw/powiatów) odnotowano zjawiska bardzo niekorzystne z punktu widzenia demograficznego. Pandemia zdecydowanie pogorszyła sytuację w zakresie poziomu zdrowia, o czym świadczy wzrost zgonów, zwłaszcza nadmiernych, niezwiązanych z Covid-19. W konsekwencji tych wydarzeń zaobserwowano wzrost długu zdrowotnego, będący efektem obstrukcji publicznego systemu opieki zdrowotnej, utrudniającego obywatelom dostęp do skutecznej opieki medycznej i leczenia.
Negatywne zmiany, jakie wywołała pandemia, wymagają interwencji rządu w politykę społeczną, w tym zdrowotną. Nie ulega wątpliwości, że w najbliższej perspektywie należy podjąć działania mające na celu poprawę poziomu zdrowia polskiego społeczeństwa. Biorąc pod uwagę zawężoną reprodukcję (w wyniku wzrostu zachorowań na Covid-19 i nadmiaru zgonów), drugim ważnym obszarem interwencji jest płodność. Ponieważ jednak przemiany demograficzne są procesem złożonym i długotrwałym, należy mieć świadomość, że podejmowane interwencje (nawet skuteczne) mają ograniczoną siłę oddziaływania, a ich skutki będą odroczone w czasie.